dziecko z afazją w nauczaniu domowym

Dziecko z afazją w nauczaniu domowym

Dziecko z afazją może uczyć się w szkole ogólnej czy specjalnej. Istnieje także alternatywna opcja, którą jest edukacja domowa. Dla wielu rodzin ta forma nauczania staje się rozwiązaniem pozwalającym na dostosowanie nauki do indywidualnych potrzeb dziecka. Jak przejść na edukację domową i jak wygląda nauka w tym trybie? Podpowiadamy.

Czym jest afazja u dziecka?

Afazja u dzieci to zaburzenie komunikacyjne, które wpływa na zdolność rozumienia, używania i przetwarzania języka. Dziecko z afazją ma trudności w wyrażaniu się słownie lub w zrozumieniu mowy, pomimo tego że inne obszary rozwoju intelektualnego mogą być prawidłowe. Afazja u dzieci zazwyczaj może być związana z uszkodzeniem obszarów mózgowych odpowiedzialnych z język.

Wyróżnia się kilka rodzajów afazji, zależnie od obszaru mózgu, który został dotknięty i rodzaju uszkodzenia:

  • Afazja ruchowa (broki) – ten rodzaj afazji charakteryzuje się trudnościami produkcji mowy. Dziecko może mieć problem z formułowaniem poprawnych struktur gramatycznych i używaniem pełnych zadań. Mówienie może być utrudnione, jednak zrozumienie mowy zostaje stosunkowo bez zmian.
  • Afazja sensoryczna (wernickego) – dziecko z tym rodzajem afazji może produkować płynne ale niezrozumiałe wypowiedzi, ma problem z rozpoznawaniem błędów w swojej wypowiedzi oraz w zrozumieniu mowy.
  • Afazja globalna – jest to najbardziej rozległa forma afazji u dziecka, obejmuje zarówno trudności w rozumieniu, jak i w produkcji mowy. Dziecko z tym typem afazji może mieć poważne problemy z komunikacja werbalna i pisemną.
  • Afazja anomiczna – ten rodzaj afazji charakteryzuje się trudnościami w znajdowaniu odpowiednich słów podczas tworzenia wypowiedzi. Dziecko może mieć problemy z przypisywaniem odpowiednich nazw obiektom czy wyrażeniom.

Stopnie nasilenia afazji 

Afazja może występować w różnych stopniach nasilenia, które zależą od obszaru mózgu dotkniętego uszkodzeniem oraz rodzaju afazji. Stopnie afazji mogą ulegać zmianom w zależności od skutków leczenia, terapii mowy oraz indywidualnych postępów pacjenta. Niektóre dzieci mogą doświadczyć poprawy w komunikacji dzięki intensywnej terapii i rehabilitacji, podczas gdy inne dziecko może utrzymywać trudności przez cały czas. Afazja dzieli się na trzy stopnie nasilenia.

Afazja lekka 

Dziecko z afazją w stopniu lekkim może doświadczyć pewnych trudności w komunikacji, ale jest w stanie skonstruować pełne zdania. Rozumienie mowy może być prawie normalne, a trudności w komunikacji subtelne. Mówienie dziecka z afazją lekką może być nieco utrudnione, ale jednak jest w stanie przekazywać myśli i uczestniczyć w rozmowie.

Afazja średnia

Trudności w komunikacji dziecka z średnim stopniem afazji stają się bardziej zauważalne. Dziecko może mieć problemy z konstruowaniem poprawnych zdań, używaniem poprawnych słów i utrzymaniem płynności wypowiedzi. Zrozumienie mowy może sprawiać większe trudności zwłaszcza w skomplikowanych sytuacjach.

Afazja ciężka 

Jest to najbardziej zaawansowany stopień afazji, w którym trudności w komunikacji są bardzo widoczne. Dziecko z tym stopniem nasilenia afazji może mieć trudności z konstruowaniem pełnych zdań, używaniem słów czy nawet z wydawaniem pojedynczych dźwięków. Rozumienie mowy jest znacznie ograniczone, a komunikacja może wymagać używania prostych gestów, obrazów lub innych form wspomagających.

Cele edukacyjne dziecka z afazją

Dziecko z afazją posiadające orzeczenie o potrzebie kształcenia specjalnego realizuje inną podstawę programową niż pozostali uczniowie. Cele edukacyjne dziecka z afazją są dostosowane do jego indywidualnych potrzeb.

Cele dla dziecka z afazją to:

  • przygotowanie do pełnienia ról społecznych,
  • rozwijanie aktywności ruchowej i zdrowotnej,
  • rozwój komunikacyjny i stymulacja językowa,
  • wzmacnianie pozytywnych przeżyć związanych z pełnionymi rolami,
  • tworzenie sytuacji wychowawczych umożliwiających doświadczanie relacji społecznych.

Dziecko z afazją w szkole

Uczeń z afazją niezależnie od stopnia zaawansowania czy rodzaju choroby ma prawo do nauki w dowolnym rodzaju szkoły, zarówno w szkole ogólnodostępnej, specjalnej, jak i integracyjnej. Szkoła przyjmująca ucznia z afazją ma obowiazek przygotowania indywidualnego programu nauczania (IPET). Środowisko i program nauczania muszą być dostosowane do unikalnych potrzeb ucznia. Szkoła dla dziecka z afazją powinna zapewnić zindywidualizowany proces kształcenia, specjalne formy nauczania i zajęcia rewalidacyjne. Uczniom przysługuje też nauczyciel wspomagający dla dziecka z afazją oraz wsparcie psychologiczno-pedagogiczne, aby zapewnić równe szanse edukacji, zdobywania wiedzy i umiejętności. 

Baner Szkoła Podstawowa

Edukacja domowa dla dziecka z afazją

Szkoła stacjonarna nie jest jedyną formą edukacji dla dziecka z afazją. Alternatywę stanowi edukacja domowa, dzięki której dziecko z afazją ma możliwość nauki we własnym tempie. W przypadku dziecka z orzeczeniem o potrzebie kształcenia specjalnego nauczanie domowe może być doskonałym wyborem. 

Uczeń formalnie zapisany jest do jednej z placówek szkolnych, ale podstawę programową realizuje w domu. W rolę nauczyciela wciela się rodzic, dzięki czemu materiał może zostać rozłożony w taki sposób, by nie przeciążyć dziecka nadmiarem materiału. Edukacja domowa daje możliwość swobodnego dysponowania czasem i korzystania z różnych terapii wspomagających rozwój dziecka.

Jeśli rozważasz przejście na edukację domową, w Centrum Nauczania Domowego otrzymasz wsparcie na każdym etapie – od zapisu do szkoły po zakończenie nauki. Od 15 lat jesteśmy pionierem w tworzeniu edukacji domowej pełnej wolności. Zapewniamy dostęp do największej i najlepszej platformy edukacyjnej oraz zajęć z nauczycielami. Uwalniamy czas i potencjał naszych uczniów.

Współpracujemy ze szkołami, które są przyjazne uczniom z orzeczeniami. W zależności od tego, co zostało wskazane w IPET, placówki zapewniają zajęcia logopedyczne czy rewalidacyjne. Ponadto nasi uczniowie otrzymują dostęp do Internetowej Platformy Edukacyjnej, na której znajdują się zadania, testy czy webinaria z nauczycielami.

Bibliografia:

Przeczytaj także