Emocje- drogowskazy do potrzeb dziecka

Mogłoby się wydawać, że niewiele mają wspólnego z umysłem i logicznym myśleniem, z kompetencjami cenionymi w edukacji i na rynku pracy. 

Można by twierdzić, że trzymanie ich na uwięzi pomaga w skutecznym rozwiązywaniu trudności dnia codziennego i pokonywaniu przeszkód z “zaciśniętymi zębami”…

Dlaczego emocje są ważne?

Na szczęście czasy, w których wychowywało się dzieci w myśl zasady “twardy bądź, nie marz się”, a wrażliwość traktowało się jako słabość i problem, już mijają.

Dzisiejsza wiedza, praca psychologów i terapeutów, którzy propagują zdrowe podejście do emocjonalności człowieka, pozwalają na obalenie dawnych mitów.

Zmienia się nasze spojrzenie na emocje- zaczynamy dostrzegać, że nie są one przeszkodą, a raczej cenną informacją.

Komunikatem z naszego wnętrza- o tym kim jesteśmy, czego potrzebujemy, jakie sytuacje nam służą, a jakie działają na naszą niekorzyść.

Przekazanie mądrego podejścia do emocji jest ważnym zadaniem rodziców.

Postawa dorosłych jest wzorem, z którego czerpać będą dzieci.

Warto zatem zastanowić się;

czy akceptujesz swoją emocjonalność?

czy umiesz przeżywać trudne emocje bez zagłuszania ich bodźcami zewnętrznymi?

czy godzisz się na złość, niezadowolenie i smutek swojego dziecka? 

Emocje to delikatny temat, trudny o tyle, że racjonalne podejście niewiele tu zdziała. Potrzebna jest cierpliwość, aby w nich trwać i śledzić bez próby natychmiastowej zmiany.

Bycie w złości, smutku, rozgoryczeniu, znudzeniu, przyglądanie się im i refleksja nad tym skąd się biorą, to zupełnie nowe i wcale nie łatwe podejście.

W świecie, który mknie do przodu, w którym mamy być wielozadaniowi, szybcy i skuteczni w działaniu, ciągle aktywni i w dobrym humorze- akceptacja emocji, które zmuszają nas do zatrzymania się jest nie lada wyzwaniem.

Dobra wiadomość jest jednak taka, że dzięki zatrzymaniu się nad emocjami swoimi i dziecka, możemy ruszyć do przodu z nową energią, bez gromadzenia niepotrzebnego bagażu…

Jakie zachowania są wrogiem inteligencji emocjonalnej?

Emocjonalność to temat, który wciąż jest odkrywany. W tym przypadku jak w każdej innej “dziedzinie” pozostaje działać metodą prób i błędów.

Te popełniane przez rodziców najczęściej to chęć natychmiastowej zmiany emocji swojego dziecka (np. niewygodnej złości) przez uspokajanie, pocieszanie i odwracanie uwagi, brak respektu do jego odczuć, polemika z ich autentycznością, dzielenie emocji na te które wypada przeżywać i na te które trzeba ukrywać przed światem, na te dobre i złe, ukrywanie swoich własnych emocji…

Takie powtarzające się zachowania są sygnałem dla dziecka, że emocje to sprawa problematyczna. Nie ma z nich żadnej korzyści (zwłaszcza z tych trudnych) i najłatwiej je ukryć albo szybko zagłuszyć. Wtedy wszyscy są zadowoleni.

Niestety pochowane “po kątach” odczucia nie znikają. Nawarstwiają się, aż w pewnym momencie jest ich tak dużo, że w jakiś sposób muszą dać o sobie znać…

Psychiczne lub fizyczne- gromadzone emocje i  związane z tym napięcia, wcześniej czy później znajdą swoje ujście.

Obniżony nastrój, brak chęci do nauki i aktywności, brak kreatywności, poczucia własnej wartości, choroby psychosomatyczne- to niektóre z konsekwencji.

Na szczęście przy dzisiejszej wiedzy możemy łatwo temu zapobiegać- cierpliwie i z uwagą śledząc, rozpoznawając i pozwalając sobie oraz dziecku przeżywać wszystkie emocje. Uczyć się traktować je jako sygnały o swoich potrzebach. Ćwiczyć mądre reakcje…

Niestety, uważność i podejście pełne akceptacji- stworzenie przestrzeni, w której dziecko może wyrazić to, co naprawdę w danym momencie czuje i swoboda w przeżyciu tych uczuć- to postawy, które w murach wielu szkół wciąż wydają się utopijne.

Alternatywą jest edukacja domowa– tutaj to rodzic tworzy zasady- ma miejsce i czas na to, aby rozwijać emocjonalność swojego dziecka.

Edukatorzy domowi bardzo doceniają tę możliwość i potwierdzają jak zbawienny wpływ ma mądre i cierpliwe podejście do emocji.

Inteligencja emocjonalna, to nie tylko cecha wrodzona, ale też kompetencja, którą można doskonalić jak wszystkie inne- praktykując odpowiedni stosunek do swoich odczuć. 

Kompetencja bardzo ważna, ponieważ wpływająca na wszystkie aspekty życia- naukę, pracę, poczucie własnej wartości, relacje z innymi…